Madeleine podeszła do łóżka i ostrożnie przykryła nogi kocem. Jej ruchy były precyzyjne, bez czułości, ale i bez przemocy. Było jasne, że w przeszłości była kimś więcej niż tylko opiekunką do dzieci.
Zajęłaś się już chorymi? – zapytała Justine, próbując ukryć drżenie.
– To tyle. Jest tu cicho. I ciepło.
„I nie… „…Nie boisz się?
„Czego mam się bać?”
„Śmierć”. Choroby. Samotność…
„Nie. Jestem przyzwyczajona do wszystkich trzech” – powiedziała spokojnie Madeline. „Przetrwałam je. Na swój sposób”.
Justine spojrzała na nią.
Co robiłaś zanim zostałaś opiekunką do dzieci?
„Spędziłem dziesięć lat w miejscu, gdzie nie można rozmawiać. Gdzie żyje się w ciszy.
Justine nagle zrozumiała.
– Więzienie…
– To tyle.
“Po co?”
Madeleine wstała i otworzyła okno.
Ktoś obok mnie był w niebezpieczeństwie. Nie mogłem patrzeć.
„Zabiłeś go?”
– To tyle.
Cichy.
„Przepraszam” – powiedziała szczerze Justine.
— Stawanie się. Są rzeczy, które nie mogą pozostać bezkarne. Czasami prawda nie jest sprawiedliwością.
